Ik groeide op in de Sliedrechtse baggerindustrie en dat is waarschijnlijk de reden waarom ik als filosoof graag diep graaf. Na een lange tijd stapelen ging ik van mavo, mbo en hbo naar de universiteit om filosofie te studeren.

Daar werd ik gegrepen door de klassieke filosofie: Plato en Aristoteles, maar ook Plotinus, Giordano Bruno en Spinoza. De meeste docenten leken er stilzwijgend vanuit te gaan dat die ouwe meuk wel interesant was, maar toch voornamelijk achterhaald.

Maar hoezo dat? Waarom zou je vandaag niet een Platonist, Aristoteliaan, Spinozist of Stoïcijn kunnen zijn? We zitten dichter bij onze filosofische voorouders dan we vaak denken…